Hejo kochana! :3
Po przeczytaniu tego nie byłam w stanie nic powiedzieć. Dziewczyno! Czy Ty wiesz, jakie to piękne? Tak ślicznie to napisałaś, że dosłownie brak słów! Czytałam to z zapartym tchem i wciąż nie mogę się nadziwić, jak ślicznie to opisałaś. Tak... Prawdziwie ^-^
To opowiadanie składało się z rozmyślań bohaterki, ale mimo to było cudne. Nie zanudziłoby nawet osoby, która nie znosi czytać opisów i jest za dialogami. Jak skończyłam czytać to zrobiło mi się tak jakoś smutno. Jejku... Wciąż będę powtarzała, że to jest piękne, cudne, a tak naprawdę żadne słowa nie są w stanie opisać, jak czułam się, gdy to czytałam. Niby są to zwykłe słowa, przemyślenia bohaterki na temat rozstania z ukochanym, ale to zawiera w sobie jakąś magię. Urzeka ( bynajmniej mnie ). Cudeńko ♥
No to teraz narobiłaś. Będę Cię męczyła o więcej takich tekstów! Ale mówię tak całkiem na poważnie! :D
Pozdrawiam cieplutko i ślę całusy! :***
PS Zapraszam do mnie na zwiastun :3
Maggie

Witaj,
Wow... zagięłaś mnie. Piękne. Łezka mi się w oku zakręciła. Opisałaś jej uczucia tak namacalnie, że aż sama poczułam jej ból, przygnębienie. Chciałam razem z nią błagać by dał jej spokój, albo wrócił.
Jejku... nie wiem co mam jeszcze napisać. Zabrakło mi słów. Jedne co mogę teraz powtarzać jak mantra, to słowo "piękne", które i tak całkowicie nie oddaje moich uczuć związanych z tym tekstem. Wzruszyłam się. Piszesz tak niesamowicie autentycznie i obrazowo, że nie miałam problemu z wczuciem się w sytuację. Mało tego, ja przez chwilę miałam wrażenie, że patrzę oczami tej kobiety.
Czy on od niej odszedł? Tak całkiem? Wiesz, co mam na myśli? Czy on zmarł? Bo mam wrażenie, że to ten rodzaj smutku, co jest bezwzględny, okrutny i z początku pozbawiony wszelkiej nadziei. Zarezerwowany jedynie dla osób, którym sama śmierć wykradła z ramion kogoś bliskiego. Bo co innego jak miłość się kończy między dwojgiem ludzi, a co innego jak brutalnie zostaje przerwana...
Nie wiesz jak bardzo chcę się mylić i usłyszeć od Ciebie, że on zwyczajnie odszedł.
Szybciutko mi zdradź jakie miałaś zamysły, jeżeli możesz. :)
Całuję i ściskam
Spencer<3

Wiesz, co ja myślę? Myślę, że jesteś niesamowicie utalentowaną dziewczyną. Nie każdy potrafi bowiem pisać z taką łatwością felietony, jak i bardziej hmm... poetyckie formy. Podziwiam cię za to. Bardzo.
To krótkie opowiadanie potrafi poruszyć czytelnika. Jest w nim mnóstwo emocji, które cenię w różnorakich tworach i które, często w nadmiarze, próbuję wykorzystać w moich opowiadaniach. Nie wiem jednak, czy wychodzi mi to chociaż w połowie tak dobrze i umiejętnie jak tobie!
Uczucia dziewczyny, która przedstawia nam całą sytuację, są klarowne, ale również bardzo bolesne. Ona cierpi, bo została sama. Zastanawia mnie tylko, czy ten mężczyzna zniknął z jej życiu już tak ostatecznie? Umarł? W sumie na to wskazują jej słowa, jej domysły na temat tego, jak on czuje się w tej chwili. Widać, że ten chłopak był dla dziewczyny niezwykle ważną osobą i że ich związek był szczęśliwy. Nie planowali go zakończyć, a jednak w życiu nie zawsze wszystko układa się tak, jak powinno. Nie jestem pewna, czy wymazanie wspomnień byłoby czymś dobrym. Pewnie, na jakiś czas by pomogło. Zniknęłyby wszystkie emocje, przez które człowiek cierpi. Ale wraz z ich zniknięciem, zniknęła by też pewna, bardzo ważna część osobowości danego człowieka. Bo to różnorakie doświadczenia, przyjemne i te potworne, budują ludzki charakter. To przez nie jesteśmy sobą. Niekiedy ciężko jest się z nimi zmierzyć, ale warto wytrzymać i stawić czoło przeciwnością, aby wstać dużo silniejszym.
Teraz jest jej ciężko, ale kiedyś będzie lepiej. To nie są pocieszające słowa, ale niosą za sobą prawdę. Człowiek zrozpaczony nawet nie chce myśleć, że jakiekolwiek "kiedyś" jeszcze będzie, ale świat się nie zatrzymuje tylko dlatego, że nas spotkało coś potwornego. Można powiedzieć, że jest potwornym tyranem, bo wpatruje się w większość, całkiem zapominając o jednostce. No, ale tak już jest i tego się nie zmieni.
To chyba tyle miałam do napisania.
Trzymaj się kochana i nie smutaj! Zafunduj sobie zastrzyk tego niedobrego, ale poprawiającego humor cukru i zapomnij o wszystkim, co cię trapi ;)
Pozdrawiam!

To mógłby być tekst napisany przez każda dziewczynę, która została zraniona przez chłopaka, zakochana dziewczynę, i chyba dlatego tak mi się podobał - bo był tak bardzo uniwersalny. Cały skupiał sie na uczuciAch, nawet opisy dotyczące miejsca (dom) czy akcji (nie-pójście do pracy) miały na celu dopełnienie pięknego, choć tak smutnego opisu emocji. Narratorka cierpi tak mocno, zd prawie można dotknąć jej ból, staje suę on namacalny. Wydaje sie być to tym bardziej niesprawiedliwe, kiedy odniesie sie wrażenie ze ten chłopak musiał ją kochać. Wiec albo przestał, albo nie j stało się coś naprawdę złego. Może być wiele interpretacji, ale tu najważniejszy są uczucia. I tk kolejny plus uniwersalizmu tego krótkiego opowiadania, refleksji na temat straty. Być może dziewczyna chce zapomnieć. Tylk wtedy nie wiedziałaby, czym jest tak wielka miłość. Och:( z jednej strony chciałoby sie więcej, ale z drugiej najlepiej jest tak, jak jest, bo dzięki temu każdy może sobie dorobić tysiące historii. O ile chce.bo tutaj przecież chodzi o uczucia. Nie łatwo jest o nich pisać, skoro sami ich nie rozumiemy, a Tobie wyszło to genialnie. Condawiramurs

Świetny rozdział <3 Przecudny <3 Nie umiem komplementować, po prostu wspaniały!

A ja chyba pierwszy raz nie wiem co napisać :) Ja zły dzień mam dziś, ale wczoraj też miałam i ogólnie coś ze mnie ostatnio wyparowało więc raz się śmieję, później płaczę... Dlatego chyba popłakałam się na początku rozdziału, bo innego wyjaśnienia nie mam :)

Już o tym wspominałam, ale zrobię to raz jeszcze. Uwielbiam czytać wszystko, co piszesz. Podejrzewam, że gdybyś wrzuciła tutaj przepis na naleśniki, to też byłby wyjątkowy :D

Ojej. Wzruszyłam się. A o to u mnie niełatwo. Często ryczę na filmach, ale nigdy czytając takie rzeczy. Jednak Ty trafiłaś idealnie, w dziesiątkę, z opisem kobiecego serca. Mówi się, że nie ma nic niebezpieczniejszego niż zraniona kobieta. Ale chyba nie chodzi tylko o niebezpieczeństwo dla innych, ale i dla siebie. Jak mamy złamane serce to uwielbiamy się taplać w błotku własnego bólu. Jesteśmy jak cholerne labradory, wiernie wypatrujące pana przez okno -.-
Niemniej jednak, Twój sposób pisania jest urzekający. Uwielbiam, kocham taki styl i z największą przyjemnością będę tu zaglądała!
pozdrawiam,
candlestick
z http://crownsjewel.blogspot.com/

Długo szukałam bloga który wywoła u mnie uśmiech na twarzy ;)
Ten blog jest cudowny ;***
Będę tu wpadać baardzo często ;)
Czekam na next.
Kath.

Cieszę się, że przypomniałaś sobie, że ten blog to nie tylko Dziennikarskie Piątki! :D To właśnie opowiadania jako pierwsze mnie w tym blogu, więc cieszę się, że znowu miałam okazję jakieś przeczytać. Jednym, największym i dość istotnym minusem tych opowiadań jest ich długość! Piszesz tak lekko i obrazowo, że chciałoby się to czytać ciągle, a tu prt i koniec notki. To mnie boli, ale reszta jest świetna! Do stylu się doczepić nie mogę, błędów nie widzę i mam wrażenie, że staranie dobierasz każde słowo. Już kiedyś zauważyłam, że ogromnie przykładasz się do wszystkiego, co robisz i każde zdanie jest idealne. Kochana, powinnaś napisać coś dłuższego, myślę, że na pewno byś się z tym wybiła! ;)

Pozdrawiam! ;*

Zaparło mi dech po przeczytaniu tej notki. Tak pięknie to opisałaś, że nie wiem czy dałoby się do zrobić lepiej. Przez chwilę czułam się, jakbym to ja sama to przeżywałam aż serce mi pękało jak to czytałam:<. To takie smutne, ale prawdziwe. Tutaj idealnie przedstawiłaś jak uczucia potrafią mieć nad nami władzę. Na prawdę piękna historia, lecz smutna, aż łezka mi się w oku zakręciła.
Zaraz zacznę czytać twoją nn.
Mocno ściskam i głowa do góry, w końcu i ty odnajdziesz swoje szczęście, co będzie ci dawać promyczek słońca :*******
Trzymaj się :*
palace-to-crumble.blogspot.com

Tekst, który piszesz zrobił na mnie ogromne wrażenie. Co prawda początkowo nie potrafiłam tutaj się odnaleźć - na Twoim blogu, lecz kiedy w końcu udało mi się to, to jestem po prostu w szoku. Jesteś bardzo dobra w tym co robisz, więc z czystym sercem mogę napisać, że będę tutaj zaglądała i uczyła się od Ciebie, gdyż warto.
Pozdrawiam,
http://maurahunter.blogspot.com/

Ciekawy post... Co powiesz na wspólną obserwację... ? :) Jak zaobserwujesz daj znać... odwdzięczę się tym samym... :) http://ola-watala.blogspot.com/2015/08/back-to-school-1.html

Cześć. <3
W końcu spięłam tyłek i za brałam się za przeglądanie Twojego bloga. I powiem Ci, że żałuje, że tak długo z tym zwlekałam, bo znalazłam tutaj tyle ciekawych materiałów, że głowa mała. :)
Opowiadania, które już opublikowałaś będę sobie czytać po kolei, nie będę ich już komentować, bo mam czasu mało, a pojutrze to już w ogóle będzie masakara... Obiecuję jednak, że na temat wszystkich Twoich nowych tworów chętnie wyrażę swoje zdanie. :) Czekam więc na nie z niecierpliwością, a teraz przejdę do opinii na temat powyższej perełki. c;
Zdążyłam już zauważyć, że Twoje opowiadania są bardzo krótkie, ale wbrew moim upodobaniom nie czuję niedosytu, jak już to czasami na innych blogach bywało. Piszesz tak lekko i płynie, że człowiek nie może się oderwać. :D
Hm, to opowiadanie należy raczej do smutnych, ale jakże prawdziwą tematykę porusza. Aż mam dreszcze i czuję, jak sama bym to wszystko przeżywała. :C Naprawdę genialnie potrafisz oddać emocje i opisać to wszystko tak, że człowiekowi aż zimno.
Nie mogę doczekać się kolejnego opowiadania, a teraz lecę sobie poprzeglądać Twój Dziennikarski Piątek. ^^
Życzę mnóstwa weny! <3
Pozdrawiam! :*
hear-your-voice-again.blogspot.com